Hanna Werner rozpoczęła studia medyczne jeszcze w czasie okupacji w „Szkole Zaorskiego”. Dyplom lekarza uzyskała w 1949 roku na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Po uzyskaniu absolutorium trafiła na staż z chirurgii do Szpitala Wolskiego do zespołu prof. Leona Manteuffla. Tam zetknęła się z chirurgią na najwyższym poziomie. Atmosfera i etos pracy, których doświadczyła, przesądziły o wyborze jej dalszej ścieżki zawodowej. Za namową starszego kolegi z zespołu – Tadeusza Koszarowskiego – dołączyła do wąskiego grona chirurgów pracujących popołudniami w Instytucie Radowym.
Od 1953 roku – gdy utworzono Oddział Chirurgii Onkologicznej (później Klinikę) – Hanna Werner, już w pełnym wymiarze czasu, uczestniczyła w dynamicznym rozwoju chirurgii onkologicznej i brała czynny udział we wprowadzaniu nowych metod operacyjnych, współtworząc ten pionierski zespół. 23 sierpnia 1954 r. została uznana za specjalistę II st. w zakresie chirurgii onkologicznej – tym samym znalazła się w grupie trojga chirurgów, którzy jako pierwsi zdobyli uprawnienia kształcenia chirurgów onkologów w całej Polsce.
Prof. Tadeusz Koszarowski niezwykle ją cenił i darzył ją pełnym zaufaniem. Była jego zastępczynią (później prof. Andrzeja Kułakowskiego) i kierowała Oddziałem Szpitalnym Kliniki Chirurgii Onkologicznej w Instytucie aż do emerytury (1984 r.). Uzdolniona operatorka, obdarzona siłą spokoju, miała ogromny talent dydaktyczny i potrafiła świetnie zarządzać zespołem. Profesor Tadeusz Lewiński wspominał: „Majstrowa” miała wielki talent manualny, przy czym – a nie zawsze idzie to w parze – potrafiła doskonale asystować. Osoba drobna, obdarzona wdziękiem i urodą, kondycją nie ustępowała mężczyznom w trudach wielogodzinnych, właściwych tamtym czasom, operacji. Niezwykle oddana chorym. Zawsze bardzo rzeczowa, z wielka ciekawością wyniku stosowanych procedur diagnostycznych i metod leczenia.
Dr Grzegorz Luboiński wspominał z kolei: Doktor Hanna Werner-Brzezińska znana była pod jak to się obecnie nazywa – ksywą – „Majstrowa” i rzeczywiście praca pod jej kierunkiem wyglądała jak terminowanie u majstra, ale majstra będącego wzorem nie tylko perfekcji chirurgicznej, a nawet w większym stopniu perfekcji stosunku do chorego, przestrzegania zasad i norm etycznych, zrozumienia potrzeb i spełniania oczekiwań chorego człowieka.
Była wszechstronna i interesowała się całokształtem chirurgii onkologicznej, brała udział zarówno w pionierskich operacjach torakochirurgicznych, jak i w operacjach przewodu pokarmowego. W 1957 roku organizowała pierwszą poradnię gastrologiczną w ambulatorium Instytutu. Szkoliła się we Francji i Włoszech. Stopień doktora medycyny uzyskała w 1964 r. na podstawie pracy „Elektrochirurgiczne leczenie raka sromu”. Promotorem jej pracy był prof. Tadeusz Koszarowski. Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką „Za wzorową pracę w Służbie Zdrowia”, złotą odznaką „Za zasługi dla Warszawy” oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Dr Hanna Werner-Brzezińska była znana z poczucia humoru i dosadnego języka, ale zarazem powszechnie bardzo szanowana i lubiana. Nad własne ambicje przekładała dobro zespołu, miała „talent do ludzi”, dbała o równowagę i atmosferę, z cierpliwością i oddaniem wychowywała kolejne pokolenia chirurgów onkologów, zaszczepiając nie tylko poczucie odpowiedzialności i etos pracy, ale też przekonanie, że chirurgia to praca w najwyższym stopniu zespołowa.
Podążając za prof. Lewińskim, można powiedzieć, że tak jak niekwestionowanym ojcem polskiej chirurgii onkologicznej był Tadeusz Koszarowski, tak jej matką – była Hanna Werner.
Lewiński T. Dr Hanna Werner-Brzezińska – in memoriam
https://journals.viamedica.pl/nowotwory_journal_of_oncology/article/view/53157
Luboiński G. Dr Hanna Werner-Brzezińska – in memoriam
https://journals.viamedica.pl/nowotwory_journal_of_oncology/article/view/53064
Kułakowski A. Historia Oddziału i Kliniki Chirurgii Onkologicznej w latach 1948-94, W: Towpik E. red. Materiały do historii Instytutu Radowego i Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie. Polskie Towarzystwo Onkologiczne, Warszawa 2012
